Την είδα πριν το Πάσχα, αλλά οκάυ, τώρα θα σχολιάσω.
Ήτανε μια πολύ καλή ταινία. Εντάξει, δεν με άφησε και έκθαμβη, αλλά η μεταφορά από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη ήταν πολύ ομαλή και προσεγμένη.
Γουατφ, γιατί δεν ελέγξαμε τη
διάρκεια και πήγαμε στη προβολή των 11;
Στο τέλος απλά νύσταζα τόοοοοσο πολύ.
Οι ερμηνείες καταρχάς.
Η Λώρενς ολώς παραδόξως μου φάνηκε πως ταυτίστηκε με τον χαρακτήρα που υποδύεται και απέδωσε πάρα πολύ καλά! Ιδίως σε μερικές φορές ήταν τόσο... Κάτνις, κάτι που δεν περίμενα με καμία δύναμη.
Μπράβο της πραγματικά, κρίμα τα αρνητικά σχόλια που έγιναν με την ανακοίνωση του κάστινγκ.
Ο Πίτα όσο συμπαθητικός και γλυκούλης και λατρεία ήταν στο βιβλίο, τόσο με ξενέρωσε στη ταινία. Καταρχάς κακά τα ψέμματα, αλλά η εμφάνιση παίζει ρόλο και αυτός απείχε πάρα πολύ από το αριστοκρατικό του Πίτα. Υπερπήδηξαν ΑΤΑΚΑΡΕΣ και γενικώς ως ήρωας υπήρξε χλεχλές...
Ο Γκέιλ από την άλλη, αχ, ακριβώς το αντίθετο από το Πίτα. Στο βιβλίο ευχόμουν "ΨΟΦΑ!" ενώ στη ταινία μου άρεσε τόοοοσο πολύ (εντάξει, το γεγονός της γοητείας και της ομορφιάς του συνέβαλε καθοριστικά
![[angel]](/users/3315/35/65/62/smiles/371932.gif)
).
Καταλήξαμε με τη παρέα στο συμπέρασμα πως ο Χέιμιτς ήταν μανάρι και τον αγαπάω, απλά.

Παρόλο που τον περιμέναμε με μπάκα και ίσως φαλακρό, ΗΤΑΝΕ ΘΕΟΣ Ο ΤΥΠΟΣ.
Ο Σίννα όταν πρωτοέμαθα το κάστινγκ με ξίνισε πάρα πολύ για να πω την αλήθεια, αλλά τελικά αποδείχθηκε πολύ καλούληηηης! Πρόσεξα και εγώ το χρυσό μολύβι και ολώς παραδόξως, του πήγαινε τόσο πολύ ρε φίλε.
Τη Πριμ δεν μπορώ να την αγαπήσω. Ούτε στο βιβλίο ούτε στη ταινία, απλά δεν μπορώ. Από την άλλη η Ρου είναι λατρεία ατελείωτη. Μια γλύκα.
Επίσης μου άρεσε η Αλεπουδίτσα πάρα πολύ!!
Με ξενέρωσαν τα εξης:
Τα μπουλντόγκ στο τέλος. Όσο καλή κι αν ήταν η ταινία, μετά από αυτό δεν μπορώ να τη θεωρήσω "άψογη".
Η απουσία της Ματζ και όλη η ιστορία με τη καρφίτσα.
Μετά την αρένα όλα κύλησαν σαν σε φαστ φόργουαρντ σε δευτερόλεπτα.
Όταν κατασπάραζαν τα μεταλαγμένα τον φόρο της 2 (; ), δεν είχαν φτιάξει καλά τα εφέ. Είχε μείνει όσο ματωμένος ήταν πριν (υπερβολικά για αρχή θα έλεγα).
Δεν μου άρεσε καθόλου η χάι-τεκ αίθουσα που ρύθμιζαν την αρένα.
Μάλλον είναι πιο πολύ προσωπική γνώμη, αλλά μερικές σκηνές ήταν γυρισμένες στον ώμο. Επιπλέον κάπου γινόντουσαν όλα υπερβολικά γρήγορα και δεν μπορούσες να παρακολουθήσεις, ενώ αλλού έπινες και ένα καφεδάκι πριν την επόμενη κίνηση.
Ο θάνατος της Ρου ήταν τόσο συγκινητικός.
Επίσης, όταν έδειχνε την ανοιχτή πληγή του Πίτα, μου ξέφυγε ένα όχι και τόσο διακριτικό "ΙΟΥ" πριν προλάβω να το συγκρατήσω.
Τα κοστούμια δεν μου άρεσαν, περίμενα καμιά υπερπαραγωγή και τη φωτιά πιο σουπερντούπερουάου.
ΑΓΑΠΑΩ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΣΕΝΕΚΑΑ.
Θα ήθελα να μάθουμε πιο πολλά για το Χέιμιτς και τη ζωή του και τη συμμετοχή του στους Αγώνες.
Τέλος πάντων, αυτά για την ώρα, έχω παραλείψει πολλά που είχα χαιλατάρει, αλλά σε γενικές γραμμές δεν με χάλασε η ταινία.
Εδιτ:
